ما آدم ها خیلی زود از هم خسته می شویم،رسم عجیبی داریم،
به دست می آوریم که از دست بدهیم،
قبل از رسیدن به کسی که زندگیمان شده است، 
هر کاری برای داشتنش انجام میدهیم،
زمین و زمان را بهم می ریزیم تا به مراد دلمان برسیم، 
مدام رویا می بافیم و خودمان را عاشق ترین آدم دنیا می دانیم،
اما بعد از رسیدن، 
درست زمانی که دلمان قرص شد او در زندگیمان هست، 
همه چیز را فراموش می‌کنیم،
فراموش می‌کنیم چقدر برای این روزها تلاش کرده ایم، 
صبور بوده ایم،
رویا بافته ایم،
یادمان می رود این همان روزی ست که آرزویش را داشته ایم،
آنقدر تغییر می کنیم که تبدیل به یک آدم دیگر می شویم، 
آدمی که هیچ شباهتی به یک عاشق ندارد،
حقیقت تلخی‌ست،
ما آدم ها خیلی زود از هم خسته می شویم.