اصیل بودن یعنی خودت بودن،
در جامعه امروزی ما اصیل بودن خیلی زیاد غیر ممکن شده،
با اینکه همین جامعه فریاد میزنه که خودت باش، 
اما به نظرم این فقط تظاهر به خودت بودن هست، 
نه واقعا خودت بودن،
با تاسف اینو میگم،
جامعه ای که فقط این رو یاد داده و تقویت کرده،
که چطوری با نقاب زدن و خودت نبودن رفتارهایی را داشته باشی که پذیرفته شوی،
فقط یک پیام بازدازنده،
احساس نکن رو روی کاراکتر شخصیتی تو ساخته،
پشت پرده ی تمام رفتار های ما،
افکار و احساسات ما قرار گرفته،
تو با رفتارهای ساختگی از خودت که اون افکار و احساسات رو فقط سرکوب میکنی،
این میشه پیام احساس نکن،
چرا احساس نکنی در صورتی که 
احساسات تو خودشونو به تو نشون میدن تا تو به آنها رسیدگی کنی، 
به فکر خودت باشی،
مراقب خودت باشی ،
اصلا خودت باشی، 
‌و خودت بودن بی قید و شرط برایت و حتی برای اطرافیانت پذیرفته شود،
تا نه به خودت آسیب بزنی و نه به دیگری،
مثل این میمونه که بهت یاد دادن یک نقاب درست کنی و به صورتت بزنی و تظاهر کنی که واقعا خودم هستم،
دستت خسته نمیشه در دراز مدت اون نقاب رو جلوی صورتت بگیری و مطابق اون رفتار کنی؟
اگه خسته شدی و نقاب از روی صورتت کنار زده شد،
خودت واقعی تو دیده نمیشه؟
خوب اینجا الان خودت باید پذیرفته شی یا نقابی که معرف تو بوده؟
تو وقتی اون نقاب رو زدی با خودت هم غریبه شدی،
و همه احساسات رو سرکوب کردی،
با چنین سرکوب کردنی فقط اون احساس را در درونت شدیدتر کردی،
به جای این که بهشون رسیدگی کنی،
اگر غم یا خشم و یا هر احساس منفی داری چرا سرکوب میکنی؟
واقعا به نظرم ساده ترین کار در این دنیا اینه که همونی باشی که در باطن هستی،
و سخت ترین کار اینه که از باطن خودت فاصله بگیری،
و برحسب میل و سلیقه دیگران عمل کنی،
این مجوز رو به خودت بده که خودت باشی و احساس کنی،
اگر خشم داری اگر غم داری و…
سرکوب نکن، 
یاد بگیر احساس کنی احساساست رو،
لمسشون کنی ،
با احساساتت آشنا بشی،
ببینی بهت چی میگن،
و بهشون رسیدگی کنی،
تا ارتقا پیدا کنی و رشد کنی،
نه این که سرکوبشون کنی و به خودت و دیگری آسیب بزنی،
خودت باش و این یعنی اصیل بودن تو،
برای اصیل بودن کافی ثِ فقط به خودت دروغ نگی،
و آغاز اصالت اینه که نخواهی چیزی باشی که نیستی تا پذیرفته بشی،
حالا انتخاب با خودته،
اصیل باشی یا …